Շահեն Ասլանյանն այս նկարը ստեղծել է իրական և զգայական վերապրումի ներքո: Նկարիչն այց կատարելով Դեր-Զոր, ուր 1915 թ.-ին Օսմանյան կայսրության կողմից իրականացվել էր հայերի ոչնչացման ծրագիրը, կարծես վերապրեց մեկ դար առաջ կատարվածը: Նայելով այդ պահին մայր իջնող արևի բոսորագույն հորիզոնին, նկարիչը «տեսավ» մայրամուտի մեջ կանգնած տանջահար հայ մոր սիլուետը՝ սովից ուժասպառ եղած իր զավակների հետ: Սա իրական տեսիլքն էր, որ հավերժացավ Շահեն Ասլանյանի կտավում:

Արամ Իսաբեկյան. «Այն ինչ տեղի է ունեցել հայ ազգի հետ 1915 թ.-ին, երբ Արևմտյան Հայաստանում Օսմանյան Թուրքիան մեկ ու կես միլիոն անմեղ հայի ոչնչացրեց, այն ինչ կրկնվեց 1988 թ.-ին Խորհրդային Ադրբեջանի Սումգայիթ քաղաքում, երբ ադրբեջանցիների կողմից իրականացվեց կազմակերպված և պլանավորված հայկական բնակչության ջարդեր, տեղահանում, թալան, բռնաբարություն, սպանություն ... : Այս ամենը երբեք չի կարող անարձագանք մնալ հայ նկարչի կտավում: Այն սերնդե սերունդ փոխանցվելու է»:

Արթուր Սարգսյան. «Արվեստն ինձ համար մտքի և հոգու բազմաշերտ խաղ է և լավագույն ճանապարհը՝ արդարացնելու անհատի գոյությունը: Արվեստն ինձ համար հնարավորություն է վերագնահատելու և վերակենդանացնելու հինը և նորը, քրոնիկան և ժամանակակիցը: Այս նկարի մեջ ես ցանկացել եմ ստեղծել սիմվոլիկ բանաստեղծություն հին և նոր պատկերների՝քաղաքների, կամուրջների, քանդակների միջոցով»:

Ստեփան Ադրանիկյանը պատկերել է Արևմտահայ բանաստեղծ Սիամանթոյին, նույնքան լեցուն սիմվոլիզմով և ռոմանտիզմով ինչպես պոետի պոեզիան էր:

Հարուստ երևակայության և նուրբ զգացումների տեր բանաստեղծը երգում է հայրենիքի զավակների արյունոտ ճակատագիրը, ստեղծում ցնցող տրամադրությունների մթնոլորտ։ Սակայն Սիամանթոյի ստեղծագործությունն, ողբերգական պատկերների հետ միասին, ունի նաև լավատեսական բովանդակություն: Նկարագրելով թուրք բարբարոսների խոշտտանգումներին ենթարկված հայ ժողովրդի ողբերգական սարսափները, Սիամանթոն պատմության դասերի մեջ խտացրել է դարերի վրեժը և ազատագրական պայքարի կոչել Հայորդուն՝ նրա հերոսական մաքառումները հուսավառելով կյանքի և գոյության, պատվի և արդարության, լույսի և գեղեցկության իդեալի հավատով։ Սիամանթոյի ստեղձագործությունը ազգային երևույթ է ու հենց դրա շնորհիվ էլ ունի համամարդկային բովանդակություն։ Նա մեծ տաղանդով երգել է իմպերիալիզմի դարաշրջանում ոչնչացող փոքր ժողովրդի ողբերգությունը՝ ատելություն տածելով ամեն տեսակ բռնության նկատմամբ։

1915 թվականին նա գտնվում էր այն խմբի մեջ, և որին նույնպես, Անկարա քաղաքից ոչ հեռու մի ձորում, թուրք խուժանները տանջեցին վայրենաբար` զենքով, բրիչներով, քարերով, կացիններով։ Պատմում են, որ մյուս օրը թուրք բաշիբոզուկներն Անկարայի փողոցներում շրջում էին հայ մտավորականների տարազներով։