Վալենտին Պոդպոմոգովը, ով մոր կողմից հայ էր, խորապես մտահոգված էր 1915 թ.-ի Հայոց Ցեղասպանությամբ: Որպես ցավի ու հուզմունքի արտահայտում, նա մի շարք կտավներ է ստեղծել նվիրված Ցեղասպանությանը, որոնցից ամենամոնումետալը այս աշխատանքն է. Ամբողջությամբ քարուքանդ եղած, երբևէ բնակեցված հողը, ուր միայն հեռվում երևում է հրաշքով կանգուն մնացած եկեղեցին: Եկեղեցուց պոկված հսկա զանգը և դեռ ավերվածության հետևանքով չհանդարտված փոշին՝ ամբողջությամբ վերապրել է տալիս 1915 թ.-ի արհավիրքները: Սակայն, որպես հույսի և փրկության շող, նշմարվում է սև երկինքը ճեղքած Աստծո լույսը:

Կենցաղային ժանրի նկարիչ Հմայակ Արծաթբանյանը հայկական կոտորածներից խորապես ազդված, ստեղծեց մի շարք կտավներ՝ ցուցանելով թուրքերի կողմից հայերի հանդեպ կատարվող վայրագությունները: «Թուրքերի վայրագություն» կտավում պատկերված տեսարանն ընդամենը մեկ պահն է այն սարսափահար իրադարձությունների, որն անվանվեց ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹՅՈՒՆ:

Մոկո Խաչատրյան. «Իմ ոգին վերածվում է հրաշալի և արտասովոր ազնվական մի երևույթի. փոփոխականության զգացողությունը, ինչը մի անբացատրելի ուժ ունի, պարուրում է ինձ և իմ գոյությանը առեղծվածություն տալիս՝ դարձնելով ինձ իմ նկարների հերոսը: Ահա այստեղ է, որ անհնարության հավանականությունը վերածվում է իրականության: Երբ ես կառավում եմ ընթացքը, միայն ես կարող եմ ազդել, փոխել, ծնել կամ քանդել այս կամ այն վերացական կերպարը: Երբ սև գույնը, իր ողջ հզորությամբ, ընկնում է իմ գիտակցության սպիտակության մեջ՝ դարձնելով այն ավելի լուսավոր, նկարին տալիս է թաքնված անբիծության զգացողություն: Այն նրբորեն խառնվում է կարմիրի հետ, սակայն գեղարվեստորեն տեղի է տալիս այն գույնին, որը կարող է կուլ տալ, հոշոտել և քանդել: Ամենը քողարկվում է մի անորոշ և անձև ձեռքի շարժումով: Ամեն ինչ քանդվում իմ աչքերում, և ես ամբողջությամբ խառնաշփոթի մեջ եմ, երբ գիտակցում եմ, որ ճիշտ չեմ, ես չեմ, որ նրանց կառավարում եմ, ավելի շուտ նրանք են ընթացքը կառավարում: Ես համեստորեն ենթարկվում եմ իրենց պահանջներին և հանձնվում աշխարհի ուժին, ինչը ստեղծվում է և որտեղ ինձ թույլատրվում է գոյատևել ու իրականացնել իմ առաքելությունը: Նրանք ներծծում են իմ Էներգիան ու ուժը՝ մինչև ամենավերջին կաթիլը: Եվ նրանք ինձ ազատ են թողնում միայն այն ժամանակ, երբ հագենում են: Սակայն միայն այդ ժամանակ եմ զգում, որ գոյություն ունեմ և շնչում եմ: Երանի ընդմիշտ այդտեղ մնայի: Հենց այս չիրականության մեջ, ինչը հաճախ ավելի իրական է քան բուն ինքը՝ իրականությունը: Այն մոտ է Աստծուն, ով արվեստ կոչվող այս ֆանտաստիկ աշխարհի մի մասն է կազմում»:

Սեաթլի արվեստի թանգարան. «Գորկու այս ստեղծագործությունը հաճախ ավելի հարցեր է առաջացում, քան պատասխաններ՝ ծառայելով որպես շատ հիմնախնդիրների խոսուն փորձաքար»: