Կոմիտաս վարդապետի կերպարը դրոշմված է իբրև Հայող Ցեղասպանության խորհդանիշ: Լինելով Կոմիտաս վարդապետի մտերիմ ընկերը, Եղիշե Թադևոսյանը նրա մահից հետո ցանկացավ վարդապետին պատկերել ոչ թե որպես ողբերգություն կրող, այլ զարթոնք մարմնավորող, հույսի և լույսի՝ Կոմիտաս: Նկարիչն իրեն հարազատ իմպրեսիոնիստական լուծումներով արարեց Կոմիտասի կերպարը՝ ցույց տալով նրա նուրբ և զգայուն ներաշխարհի հերոսականացումը:

Էդվարդ Իսաբեկյան. «Հիշողությունը շատ կարևոր բան է: Աշխարհքի երեսին ոչ մի ժողովրդին այնքան պետք չի հիշողությունը, ինչքան հայ ժողովրդին է պետք: Որովհետև ոչ մի ժողովուրդ չկա աշխարհքի երեսին, որ իր ունեցվածքի, իր հողի, իր ամեն ինչի 99 տոկոսը մնացած լինի ուրիշին: Եթե Իգդիրեցիները չհիշեն Իգդիրը, Ալաշկերտցիները՝ Ալաշկերտը, Վանեցիները չհիշեն՝ Վանը, Բայազետցիները՝ Բայազետը և այլն: Եթե չհիշեն, ուրեմն մի ամբողջ ազգ չի հիշի, թե ինքը որտեղից է եկել, ինչ է, ինչոց է: Մեր հիշողությունը հային շատ է պետք, որպեսզի ինքը իր կորցրածի տերը կարողանա լինել, միշտ հիշի, որ ինքը կորցրել է և հարկավոր է վերադարձվի այն»:

Էդուարդ Իսաբեկյանը Իգդիրց էր: 1918 թ.-ին նկարչի ընտանիքը գաղթեց, և նկարիչը մեծ տարիքում (հարազատ բնակավայրի կորուստի ցավը այնքն մեծ էր), այլևս չուզեց գնալ տեսնել իր ծննդավայր Իգդիրը, որը թշնամու ձեռքում մնաց: Էդուարդ Իսաբեկյանը գրել է. «Իսկ դո՛ւ, սիրելի՛ս, ոտքեր չունեիր, որ մեզ հետ գաղթեիր, տանեինք քեզ էլ Արազի մյուս՝ մեր ափը: Դու մնացիր, որ դառնաս աշխարհագրական, քարտեզային հասկացություն,«կենդանի մեռած» փաստ ...»:

Էդվարդ Իսաբեկյան. «Աշխարհը լիքն է դժբախտություններով, բայց նրանց մեծ մասը պարտադիր չէ, որ մարդուն վիճակվի, բայց վիճակվում է: Եվ ցավն այն է, որ մեկին շատ, շատ ավելի է բաժին ընկնում ...: Իսկ մեզ բաժին ընկածը դժբախտություն չէր, որ մի օր դադարի մորմոքելուց, ծածկվի փոշով, ցավ չէր, որ տանելի լինի՝ ատամներդ սեղմած ... Դա անբուժելի վերք է, ուղեղի մորմոք, հոգու տառապանք ... »: